Nasz Kościół, nr 592 (28.03.2021r)

Utworzono: niedziela, 28, marzec 2021 19:10

ROZWAŻANIA NAD SŁOWEM BOŻYM

Słowa Ewangelii według świętego Marka:

Gdy się zbliżali do Jerozolimy, do Betfage i Betanii na Górze Oliwnej, posłał dwóch spośród swoich uczniów i rzekł im: Idźcie do wsi, która jest przed wami, a zaraz przy wejściu do niej znajdziecie oślę uwiązane, na którym jeszcze nikt z ludzi nie siedział. Odwiążcie je i przyprowadźcie tutaj! A gdyby was kto pytał, dlaczego to robicie, powiedzcie: Pan go potrzebuje i zaraz odeśle je tu z powrotem. Poszli i znaleźli oślę przywiązane do drzwi z zewnątrz, na ulicy. Odwiązali je, a niektórzy ze stojących tam pytali ich: Co to ma znaczyć, że odwiązujecie oślę? Oni zaś odpowiedzieli im tak, jak Jezus polecił. I pozwolili im. Przyprowadzili więc oślę do Jezusa i zarzucili na nie swe płaszcze, a On wsiadł na nie. Wielu zaś słało swe płaszcze na drodze, a inni gałązki ścięte na polach. A ci, którzy Go poprzedzali i którzy szli za Nim, wołali: Hosanna! Błogosławiony Ten, który przychodzi w imię Pańskie. Błogosławione królestwo ojca naszego Dawida, które przychodzi. Hosanna na wysokościach!

Wszystko przeminie, ale znaczenie śmierci Chrystusa za nasze grzechy, będzie trwać przez wieczność całą. On przyszedł, aby zbawić swój lud od jego grzechów i dać życie w obfitości. W Jego śmierci jest nasze życie. Przez krew Jego krzyża, mamy odkupienie - odpuszczenie grzechów. Zostaliśmy wykupieni i uniewinnieni drogą krwią Chrystusa, jako baranka niewinnego i nieskalanego, abyśmy byli święci i nienaganni przed obliczem Boga. Nasz umiłowany Pan, uniżył samego siebie, stając się posłusznym aż do śmierci i to śmierci krzyżowej... Umiłował nas do końca... Jakże my ujdziemy cało, jeżeli zlekceważymy tak wielkie zbawienie?

Marek Ristau

LOS CZŁOWIEKA

Mądrość ludzi Dalekiego Wschodu mówi nam, że nikt z nas nie jest jakimś tam utracjuszem rzuconym przez los nie wiadomo gdzie i po co. Kultura chrześcijańska na problem ludzkiego losu spojrzała nieco inaczej.

Znany na całym świecie pisarz rosyjski Michaił Szołochow (1905-1984) napisał w 1956 r. nowelę zatytułowaną: „Los człowieka”, wydrukowaną pierwotnie w dwóch częściach w radzieckiej gazecie „Prawda”. Tytuł utworu, jak i jego zagadnienie było już w XX wieku sprawą ponadczasową ukazując smutny los radzieckiego kierowcy z dyskretną radziecką propagandą pogardy dla Niemców i wychwalania biednego Rosjanina, który musiał przeżyć wojenny los. Recenzenci dodali, że takich wojennych tendencyjnych wspomnień pisanych na zamówienie władzy radzieckiej było aż w nadmiarze. Po wielu latach w Niemczech odezwały się głosy, które mówiły, że starym kluczem możemy otworzyć jedynie stare drzwi, gdy obecnie mamy już nowe czasy, z nowymi drzwiami, do których ten stary klucz po prostu już nie pasuje, choć może być nawet zabytkowy. Natomiast na ziemi niemieckiej los Kathariny von Bora (1499-1552), żony Marcina Lutra, po jego śmierci w 1546 r., był przykładem dla potomnych do pewnego religijnego przemyślenia. Zakonnica, a zarazem wdowa, szukała pomocy u niemieckiego elektora, który kupił dla niej majątek Wachsdorf (Pratau) w okręgu Wittenberg (Sachsen-Anhalt), a król Danii przyznał jej roczną pensję w wysokości 50 talarów. Miała otrzymywać także pomoc finansową od elektora, która nie zawsze była realizowana; zmuszona do życia z wynajmu części klasztoru, w którym przebywała, gotując przy tym dla najemców. Musiała bronić swych praw w „Czarnym Klasztorze” w mieście Wittenberg podczas pierwszej wojny szmalkaldzkiej w latach 1546-1547, która przeszła przez ziemię niemiecką na podłożu rozwoju Reformacji. Katharina von Bora uznana została po swojej śmieci za prawdziwą feministkę i emancypantkę, patronując obecnie wielu ulicom w Niemczech. Powstaje pytanie: dla kogo jest ona moralnym przykładem, chociażby przez patronat ulicy?... Wojny religijne w XVI wieku przyniosły w Europie moralne zło, a jej prywatne życie dla Katolików zawsze było i nadal jest przykładem, których nie powinno się nagłaśniać. Za pontyfikatu Jana Pawła II rozważano, by przebaczyć Lutrowi jego postępowanie, w tym i spalenie XVI-wiecznej papieskiej bulli (sprawa była traktowana w XVI wieku za karygodną). Jak dotąd sprawa pozostała lamusem historii, do której to sprawy nigdy nie powrócił także pochodzący z Niemiec papież Benedykt XVI.

W tym miejscu dochodzimy do pewnego religijnego wniosku. George Bennard w świecie metodystycznym w 1913 r. napisał słynną pieśń o starym szorstkim krzyżu. Gdy umierał w 1958 r. zauważył, że przez ten czas lat 1913-1958 nie dane mu już było napisać jeszcze bardziej genialnego dzieła od tej pieśni o starym krzyżu, który ongiś na Golgocie stał. Świat idąc cały czas naprzód innymi już drogami, zgodnie z poglądami Adama Asnyka, miał prawo zapomnieć o jego doniosłym muzycznym dziele. Stąd nasze pytanie: czy kogoś jeszcze współcześnie obchodzi los człowieka?...

Kazimierz Taczanowski

NOWENNA DO BOŻEGO MIŁOSIERDZIA

(Dz. 57) "...Nowenna do Miłosierdzia Bożego, którą mi kazał Jezus napisać i odprawiać przed świętem Miłosierdzia. Rozpoczyna się w Wielki Piątek. Pragnę, abyś przez te dziewięć dni sprowadzała dusze do zdroju mojego miłosierdzia, by zaczerpnęły siły i ochłody, i wszelkiej łaski, jakiej potrzebują na trudy życia, a szczególnie w śmierci godzinie..."

Dzień pierwszy: Dziś sprowadź mi ludzkość całą, a szczególnie wszystkich grzeszników, i zanurzaj ją w morzu miłosierdzia mojego. A tym pocieszysz mnie w gorzkim smutku, w jaki mnie pogrąża utrata dusz.(1210)